Rennen met rendieren in winters Alaska

In de winter zijn er geen snelle verbindingen naar Alaska, dus ik vlieg van Amsterdam via Houston en Seattle naar Anchorage. Het is midden in de nacht als ik land en dus 10 uur ’s ochtends mijn tijd. Ik ben aardig kapot maar besluit in ieder geval nog even een warme douche te nemen. Ik trek mijn duffel open en zie tot mijn grote schrik dat mijn pak Brinta, dat ik voor oud Askja collega’s Peter en Evelyne heb meegenomen, kapot is gescheurd. Peter en Evelyne wonen inmiddels in Alaska bij Knik River Lodge, één van mijn favoriete plekken in Alaska. Mijn hele tas zit compleet onder de Brinta vlokken, je kent ze wel, die kleine vlokjes. Mijn schoenen, mijn nette jurk, zelfs mijn wollen trui. Ik adem diep in en weer uit. Vervolgens kieper ik de hele mikmak in de badkuip. Douchen doe ik morgen wel, ik ga slapen.

De volgende ochtend haalt Evelyne mij op. Ik verontschuldig me dat ik dus geen Brinta meer voor haar heb en we gaan samen naar het Millennium Hotel, waar de bijeenkomst en perspresentatie van de Iditarod Mushers is. De Iditarod hondenslederace en de daarmee gepaard gaande Fur Rendezvous is hét winterevenement van Alaska. De Iditarod wordt ook wel de “Last Great Race on Earth” genoemd en is zowel voor honden als mushers een ware uitputtingsslag.

Ik heb me natuurlijk ingelezen van tevoren en zie grote namen als Lancey Mackey en Jeff King voorbij komen. Grote namen in de wereld van het hondensleden, staan hier gewoon naast me. Bij de voetballers van het Nederlands Elftal gaat dat toch wel even anders, terwijl deze heren toch ook echte helden zijn. Het krioelt er van de toeschouwers, journalisten en iedereen die ook maar iets met de Iditarod te maken heeft. “Excuse me” ik word op mijn schouder getikt door een jongedame, die mij passeert en zich bij de andere groep mushers voegt voor de groepsfoto. Ik sta met open mond te kijken, wat een power woman zo tussen die stoere kerels! Het blijkt Kristy Berington te zijn, die samen met haar tweelingzus Anna meedoet aan de Iditarod. Ik hou van stoere powervrouwen en besluit hun te gaan volgen tijdens de race.

De dag erna begint mijn tour in winters Alaska. Samen met een groep Amerikaanse reisagenten, ga ik de winterse omgeving van Anchorage ontdekken. De eerste dag brengen we door in het Alaska Wildlife Conservation Center waar we meer leren over de dieren die hier leven. Het is geen standaard dierentuin, maar een plek waar gewonde beesten die niet meer zelfstandig kunnen overleven, worden opgenomen. Zo zit er een bald eagle met slechts één vleugel en een grizzlybeer die door zijn moeder is verstoten. Onze volgende stop is het prachtige Alyeska Resort, aan de voet van het Alyeska skigebied, het grootste skigebied van Alaska. Ik heb al jaren niet geskied maar besluit, in het kader van de powervrouwen, gewoon de lange latten aan te trekken en me van de berg naar beneden te laten glijden. 

De volgende dag gaan we terug naar Anchorage en maken we ons op voor Running with the Reindeer. Dit is een onderdeel van de Fur Rondy waarbij iedereen verkleed door de hoofdstraat van Anchorage rent, achterna gezeten door een stel rendieren. Hiermee wordt geld ingezameld voor diverse goede doelen. Uiteraard ben ik goed voorbereid en hijs me op het kantoor van Visit Anchorage in een oranje gewaad, inclusief Unox muts en oranje vlag. “I’m a Dutchie and I’m proud of it!” In mijn best wel frisse outfit stap ik naar buiten, waar zich inmiddels flinke mensenmassa verzameld heeft. Ik word al snel opgemerkt door een meneer met een microfoon, die mij komt vragen waar ik vandaan kom en wat ik hier doe, helemaal uit Nederland. Ik hou een kort praatje voor alle andere deelnemers en al snel daarna klinkt het startschot. Ik wil liever niet onder de voeten gelopen worden door een stel op hol geslagen rendieren dus ren alsof mijn leven er van afhangt, wat niet geheel comfortabel is in mijn snowboots. Halverwege de run flitst er iets langs mij, het zijn de rendieren. Mijn missie om eerder dan hen bij de finish te zijn is grandioos mislukt.

Op de derde dag, vindt de ceremoniële start van de Iditarod plaats. De mushers maken dan met hun team een rondje door Anchorage en nemen een sponsor mee in hun slede. We vinden een plekje langs de route en terwijl de sneeuw met bakken uit de hemel komt, glijden Iditarod legendes als Lance Mackey, Dallas Seavey en DeeDee Jonrowe voorbij. Steeds als er iemand langs komt, stijgt er een luid gejuich op uit het publiek. Wat een ervaring!

Mijn laatste dag in Alaska is inmiddels aangebroken. We bezoeken het Anchorage Museum en  Earthquake Park. De sneeuw heeft inmiddels plaats gemaakt voor blauwe lucht en het is heel bijzonder om mijn favoriete plekje van Anchorage eens in een witte deken gehuld te zien. Terwijl Boeings van Alaska Airlines boven mijn hoofd opstijgen (het park ligt pal naast de landingsbaan van Anchorage International Airport), zie ik heel in de verte Mount McKinley (tegenwoordig Mt. Denali) liggen. ‘s Avonds gaan we nog op zoek naar het Noorderlicht maar helaas is het inmiddels alweer te bewolkt. Ach, je kunt niet alles hebben…

Meeleven met de Iditarod? Deze gaat aankomende zaterdag (5 maart) weer van start. Op http://iditarod.com vind je de laatste standen en updates over de race!