Overdonderend mooi Alaska

Vaak is het zo dat hetgeen waar je de minste verwachtingen bij hebt, uiteindelijk het hoogtepunt van je reis wordt. Zo ging dat met McCarthy en mij in 2009 ook. De vlucht van Chitina naar McCarthy voerde me over de oneindige gletsjers en al na vijf minuten wist ik het: dit is een heel bijzondere plek! Ik verloor mijn hart aan de bergen, de omgeving en de bewoners van dit onherbergzame gebied.

Deze keer ga ik niet vliegen, maar reis ik over de beruchte McCarthy Road, die vanaf Chitina 60 mijl de wildernis in voert, naar het Wrangell St. Elias National Park. De ochtend van vertrek ben ik in alle staten, toen ik gisterenavond aan kwam in Chitina zat de lucht potdicht en was er geen berg te bekennen. Ik trek het gordijn van het Gilpatrick’s Hotel, een voormalig bordeel, open en staar naar buiten. Strakblauwe lucht, wat een mazzel! Net buiten Chitina volgt de eerste stop en sta ik met open mond te kijken naar de met sneeuw bedekte vulkanen en bergtoppen van het Wrangell gebergte, die de horizon en mijn blikveld vullen. Op naar het avontuur!  

Na ruim drie uur hobbelen over de McCarthy Road kom ik in McCarthy aan, of althans, bij de voetbrug over de Copper River die je naar het dorp brengt. Deze brug en eigenlijk het hele gebied achter de rivier, is niet toegankelijk voor auto’s. Alleen de locals mogen gebruik maken van een tweede brug waarover zij hun auto mee kunnen nemen. Een half uurtje later neem ik mijn intrek in de Kennicott Glacier Lodge en nog een half uur later stap ik de oude gebouwen van de Kennicott Mine in. Deze mijn was ooit de rijkste kopermijn van Alaska, maar raakte aan het begin van de twintigste eeuw in verval. Tegenwoordig is de mijn alleen met een gids te bezoeken, die je alles vertelt over de historie van Kennicott en de wijde omgeving.

Na de rondleiding plof ik neer op het terras van de lodge. Ik bestel een koud glas wijn en zonder me af van de rest van de gasten. Terwijl de zon langzaam maar zeker achter de horizon verdwijnt, staar ik de wildernis in. Alaska, wat ben je overdonderend mooi!

De volgende ochtend sta ik vroeg op, een beetje met een weeïg gevoel in mijn maag. Ik ga namelijk ijsklimmen op de Root Glacier! IJsklimmen staat al jaren op mijn bucketlist maar op een of andere manier kwam het er nooit van. Ook deze keer dreigde het in het water te vallen omdat ik drie dagen voor vertrek naar Alaska mijn enkel had gekneusd. Gelukkig kon ik al weer korte wandelingetjes maken en in overleg met onze lokale agent, waar we al honderden Askja klanten mee het ijs op hebben gestuurd, besloot ik in ieder geval mee te gaan de gletsjer op. Mocht daar blijken dat ik niet kon klimmen, dan kon ik altijd nog op het ijs zitten en genieten van het zonnetje. Gelukkig heb ik een gids die het wel wil proberen met mij. Ik heb eerder geklommen, zowel in de hal als buiten, maar dit is toch wel even iets heel anders. Na een uitgebreide uitleg, word ik gezekerd en krijg ik een set ijsbijlen in mijn handen gedrukt. “Off you go girl!”

Degenen die voor mij klimmen hebben stuk voor stuk ervaring en dus ben ik het groentje. Echter voor een groentje, gaat het toch best aardig. Zodra ik aan de muur hang, besluit ik niet meer naar beneden te kijken maar me te focussen op wat boven mij ligt: een praktisch verticale muur van ijs. Eén voor één sla ik mijn ijsbijlen in het ijs en hijs ik mezelf naar boven. Bijlen vast: check. Een voet los, omhoog, in het ijs trappen en jezelf omhoog duwen. Zo klim ik langzaam maar zeker naar boven, me erover verbazend dat een set ijsbijlen en schoenen met stijgijzers mijn lichaamsgewicht kunnen dragen. Net voordat ik boven ben, kijk ik toch even naar beneden. Op dat moment, slaat de angst me om het hart en beginnen mijn benen oncontroleerbaar te trillen. Wat hóóg! Ik blokkeer en roep dat ik naar beneden wil, maar de gids zegt “no girl, you have to continue. This is pure adrenaline, you are doing just fine! Almost there!” Nog een paar flinke slagen in het ijs en ik ben boven. WOW!

Die avond breng ik door in het Ma Johnson’s Hotel in McCarthy. Mocht je op maandagavond naar Edge of Alaska op National Geographic kijken, dan komt het hotel je vast bekend voor. Gelukkig kan ik wel zeggen dat eigenaar Neil in het echt lang niet zo’n irritant mannetje is als op televisie. Schijnbaar is er een bruiloft net buiten het dorp en loop ik hem de hele avond mis, maar de volgende ochtend, net voordat ik weer opgehaald word om terug te keren naar wat ik de realiteit noem, loop ik hem bij de receptie alsnog tegen het lijf. We kletsen even bij en verwonderen ons erover dat het werkelijk alweer zes jaar geleden was dat we elkaar hier voor het eerst ontmoetten. Hij vertelt me dat het nieuwe seizoen van Edge of Alaska inmiddels is gefilmd en dat het binnenkort op tv komt.  

Terwijl ik door de enige straat die het dorp telt op- en neer wandel, kom ik her en der onze klanten tegen. Sommige had ik in het vliegtuig al gezien, sommige kwam ik op de gletsjer tegen en anderen herken ik, omdat Nederlanders gewoon herkenbaar zijn. Een van mijn klanten vraagt me hoe het kan dat er zoveel Nederlanders (op dat moment tien) in McCarthy zijn. “Dat komt omdat ik ze vertel hoe geweldig deze plek is. Tijdens je reis naar Alaska mag je dit gewoon niet missen. Je hebt Alaska niet écht gezien zonder hier geweest te zijn”. 

Het nieuwe boekingsseizoen staat voor de deur. Volgende week is de Vakantiebeurs en daarna volgen diverse informatiedagen en andere beurzen verspreid over het hele land. Mochten jullie me hier tegen komen, knoop dan vooral even een praatje met me aan. Vraag me alleen niet wat je absoluut moet doen als je naar Alaska gaat. Die vraag heb ik namelijk zojuist voor jullie beantwoord.

Meer lezen over Alaska? Lees dan deze blogs:
– De beste plekken in Alaska om beren te zien
– Rennen met rendieren in winters Alaska