De oorverdovende stilte van de Caribou Lodge

Het is twee jaar later en ik begin aan mijn baan bij Askja Reizen, op de Canada / Alaska afdeling. In de toenmalige brochure stond ie … de Caribou Lodge waar Floortje Dessing enkele jaren geleden was geweest en die beschreven stond in haar boek. ‘Al jaren één van de toppers uit het programma van Askja Reizen’ stond er over vermeld. Dat ik ooit tot twee keer toe een poging zou doen er te geraken, had ik nooit verwacht toen ik enkele jaren eerder het Wereldplekken boek voor het eerst open sloeg.

De Caribou Lodge: poging 1
Enkele jaren later is het zo ver! Tijdens een studiereis naar Alaska mag ik naar de Caribou Lodge. Samen met collega Karin reis ik begin juni door Alaska en alhoewel het wat vroeg in het seizoen is, hebben we goede hoop toch in te kunnen vliegen. Helaas krijgen we net voordat we Talkeetna bereiken een telefoontje dat er te veel ijs op het meer ligt. Landen met het watervliegtuig gaat lukken, maar weg komen wordt een probleem. En dus wordt, balend van deze hevige teleurstelling, ons bezoek aan de Caribou Lodge geannuleerd. Je weet dat het kan gebeuren, maar toch is het jammer.

De Caribou Lodge: poging 2
Drie jaar later is het opnieuw zo ver: ik doe wederom een poging om naar de Caribou Lodge te gaan. Ik stap vanuit Anchorage op de trein naar Talkeetna, waar ik opgehaald word door iemand van Talkeetna Air Taxi. Het weer is wederom niet geweldig, ze hebben gisteren niet kunnen vliegen en er is dus een soort van wachtrij ontstaan. Ik moet wachten tot alle eerdere vluchten zijn uitgevoerd en daarna wordt gekeken of ik ingevlogen kan worden. Ik dood mijn tijd met ijsberen bij het kantoortje, het maken van foto’s en meeluisteren met de radiogesprekken tussen de piloot en het kantoor.

Dan krijgen we de ‘all clear’, het teken dat het zicht bij de Caribou Lodge goed genoeg is om te landen en binnen no-time zit ik naast de piloot van het watervliegtuig, op naar de plek waarvan ik al jaren sta te popelen om het met eigen ogen te zien.

Aankomst bij de Caribou Lodge
De vlucht duurt niet lang, ik gok zo’n kwartiertje. De piloot wijst en onder ons duikt de Caribou Lodge op, gelegen aan een prachtig meer midden in de onherbergzame Talkeetna Mountains. Na een laatste scherpe bocht zet ie de kist op het water en taxiën we naar de steiger. Hier staan een aantal Askja klanten al te wachten voor de vlucht terug naar Talkeetna. Samen met Bonny en Joe, de beheerders van de Caribou Lodge, zwaaien we ze uit wanneer het vliegtuig weer opstijgt. Nog even dreunt het geluid van de motor na en dan is het stil. Héél erg stil.

Eat, hike, sleep, repeat
Ik kan meteen bij de lunch aanschuiven die gemaakt is door Bonny. Samen met haar man Joe heeft zij de Caribou Lodge enkele jaren terug over genomen van de voormalige eigenaren Pam en Mike, die wegens gezondheidsredenen terug wilden naar de bewoonde wereld. Ik stel ze al mijn vragen over het leven in de wildernis en het beheren van deze bijzondere lodge. Ik verbaas me erover dat ze al bijna een half jaar niet meer terug geweest zijn naar de ‘gewone wereld’ – mede omdat het te duur is voor ze om even op en neer te vliegen. Soms zien ze een van hun ouders even kort die dan mee mag op een vrije plek in het vliegtuig om HALLO te zeggen en ze een ijsje te brengen. Af en toe komen er vrienden en bekenden op bezoek, maar over het algemeen is het een leven dat in het teken staat van de gasten. In de winter hebben ze tijd voor zichzelf en kunnen ze per sneeuwscooter naar Talkeetna, oftewel de bewoonde wereld. Veel behoefte daaraan hebben ze niet, want het leven op zo’n mooie plek went snel en eigenlijk is zelfs een gehucht als Talkeetna dan al snel te druk.

Na de lunch maak ik een korte wandeling naar de heuvel achter de lodge. Vanaf hier kun je normaal gesproken Mount Denali en de rest van de Alaska Range zien liggen. Jammer genoeg is het bewolkt, maar ik geniet hoe dan ook. Ik zit werkelijk uren op een steen de verte in te staren, hopende dat een eland of een beer zich laat zien …

Mijn middag verloopt in rust en stilte. Ik blijf rondom de gebouwen van de lodge want dit is de échte wildernis en er kunnen zomaar beren of ander wild op mijn pad verschijnen. Na het avondeten maak ik nog een rondje met Joe die een geweer op zijn heup draagt. Moeite heeft ie daar niet mee, het is noodzaak wanneer je je in de Alaskaanse wildernis begeeft. Hij vertelt me dat ze de gasten die meerdere nachten blijven, meenemen op mooie dagwandelingen door de omgeving. Een omgeving waar geen gebaande paden of andere sporen van menselijke activiteit zijn. Een omgeving waar het stil is, waar een eland zomaar je pad kan kruisen en het leven in het teken staat van overleven.

Een nachtelijke toiletrun
Aangezien ik in augustus reis, wordt het ’s nachts alweer donker en dus zorg ik ervoor dat ik voor de laatste keer naar de wc ga voor ik ga slapen. ’s Nachts mijn bed uit om in het pikkedonker naar de toiletruimte te lopen, zie ik niet zitten. Toch word ik (uiteraard) middenin de nacht wakker en staat mijn blaas op knappen. Ik overweeg mijn opties. De eerste is gewoon stug ophouden en hopen dat het weggaat. De tweede is als een held op sokken naar het toiletgebouw rennen en hopen dat er geen beren zitten.

Al na een minuut of tien realiseer ik me dat optie 1 eigenlijk geen optie is. Ik trek mijn schoenen aan, doe mijn hoofdlampje op en ren met een vaart waar je u tegen zegt naar het toiletgebouw, enkele tientallen meters verderop. De terugweg geschiedt in meer harmonie. Ik ben relaxter en alhoewel er natuurlijk nog steeds ineens wild voor mijn neus kan staan, doet de oorverdovende stilte iets met me. Ik besluit om plaats te nemen op de veranda en de nacht te laten voor wat het is. Zo’n intense stilte maak je immers niet zo vaak mee. You’d better enjoy it while it lasts!