De mooiste wild encounters op het land

Olifanten

Saskia: Botswana is een van de beste plekken ter wereld om olifanten te spotten. Rijdend door de bush kunnen deze reuzen je pad kruisen, maar ze zijn ook nieuwsgierig genoeg om hun dorst te lessen in het zwembad van een lodge. De encounter die mij het meest bij gebleven is, is die namiddag bij Hyena Pan Tented Camp. Na een lange dag door de wildernis te hebben gereden komen we aan bij het kamp en ik loop naar de veranda die uitkijkt over de waterpoel. Ik hoor het geslobber van een drinkende olifant en neem rustig, maar hyper enthousiast plaats in een stoel. De geluiden die ze soms produceren zijn hilarisch. Even later zie ik vanuit mijn rechter ooghoek, dat er nog vier olifanten onder de bomen verkoeling zoeken tegen de warmte. Plots hoor ik een hard getetter van achter de lodge. Het moeten de twee olifanten zijn, die een paar tellen later links van mij in een drafje, nog blazend naar elkaar, naar het water rennen. De show is nog niet over, want dan zie ik een moeder olifant met een klein jong uit de struiken verschijnen. Onwetend over wat hij nu eigenlijk met zo’n slurfje moet, rent de kleine schuddend en schommelend met zijn kop naar de waterpoel voor een verkoelend modderbad. Ik kan hier uren van genieten!”

Grizzlyberen

Eppo: Het is misschien wel de mooiste plek ter wereld om grizzly’s te zien: Katmai. En de weg erheen maakt het alleen maar mooier. Eerst naar Homer, dat voelt als de rand van Alaska, dan met een watervliegtuig over de ring van vulkanen. Door het zeewater slof je aan land. Ik leerde ter plekke pas dat je soms op maar enkele meters van een  grizzly kan komen te staan. Dat is het fijne van een goede gids, daar leer je van. De beren willen niet veel van je, als je maar uit hun comfortzone blijft. Sensationeel! Je hoort ze ademen, je hoort ze snuiven, je ziet ze schuifelen. Buiten het zalmseizoen scharrelen ze hun kostje bijeen langs de kust. Geen mosselbank is veilig voor ze. Ik was er dagen daarna nog door gebiologeerd. Vergat heel even dat er nog zoveel meer is in Alaska om van te genieten.

Elanden

Karin: Newfoundland is het thuis van maar liefst 80.000 tot 110.000 elanden! In 1904 werden 2 paartjes ingevoerd en sindsdien is de populatie gestaag gegroeid. De elanden kunnen zo’n 20 jaar oud worden als ze in het wild leven. Twee jaar geleden reisde ik alleen door de provincie en wandelde ik diverse trails. Op één van die wandelingen liep ik natuurlijk ook weer alleen en zag ik natte afdrukken op de houten boardwalk die over de drassige ondergrond geplaatst was. Die moesten van elanden zijn. En ik wist uit eerdere reizen dat elanden soms niet de meest vriendelijke beesten zijn. Gelukkig kwam ik een Canadees echtpaar tegen die vroegen of alles goed ging. Ik uitte mijn zorgen maar de man zei: Oh don’t worry love, moose are just stupid. If you see one just hide behind a tree and they don’t  see you anymore. Een hele geruststelling! Gelukkig kwam ik ze niet tegen tijdens de wandeling. Maar wel tijdens mijn autoritjes vroeg in de ochtend… je moet er echt voor uitkijken want voor je het weet steken ze de weg over. Er staan niet voor niets borden langs de weg die je voor een botsing met elanden waarschuwen.

Een andere encounter had ik in het westen van Canada. ’s Morgens vroeg om 05.00 uur reden we in een Jeep over een afgelegen zandpad door de wildernis. Ineens stond ze daar, midden op de weg. Gary, onze chauffeur, stopte de Jeep, opende zijn raam en begon het geluid van een elandbaby na te doen. En ja hoor… ze stopte en keek om, recht naar onze auto. Een prachtig moment!

IJsberen

Eppo: Op geen plek kun je zo in je bewegingsruimte worden beperkt door één beest als op Spitsbergen. Want als hij gezien wordt, kun je een landing vergeten en als je al aan land bent, zul je moeten vertrekken. De regel is onverbiddelijk. Toch is de ijsbeer de heilige graal van het noordpoolgebied, niemand wil hem missen. Sterk, hongerig, snel en wij zijn een eenvoudig hapje. Daarom gaan er twee geweren mee aan land. Je kunt ze ook in het water tegenkomen, het zijn magnifieke zwemmers. Tijdens het rondje Spitsbergen kom je ze eigenlijk altijd tegen. Scharrelend tussen de vogels (de eieren zijn niet te versmaden), jagend tussen de ijsschotsen, luierend aan wal en, als je heel veel geluk hebt, bezig een prooi te verslinden. Maar mijn mooiste moment was toch tijdens een lange wandeling, toen we hoog op een rots zaten te picknicken en er beneden in het water en ijsbeer langs zwom. We keken elkaar even aan en toen verdween hij verderop om de hoek. De stroming was te sterk voor hem om aan land te gaan. Hoe indrukwekkend was dat moment?