Berenexcursie naar het Katmai National Park

De wekker staat op half 8 maar om 7 uur zijn we al wakker. Anne doet de gordijnen open.... “Blijf maar lekker liggen, ik maak wel een kop thee voor je klaar. Het gaat niet door vandaag!”
Vanuit ons bed kijken we uit over het meer maar kunnen de overkant niet zien. Zo dicht is de mist. Was ons geluk op? De opdracht was; om 8.30 uur bij de waterkant. We doen maar rustig aan. Er komen twee auto's met nog meer gasten. Hè, het wordt lichter, dat wordt opschieten, het lijkt toch door te gaan. Er blijkt nog een restje geluk te zijn. Christy en Ryan, onze gidsen, zijn heel optimistisch. Het belooft een mooie dag te worden na een hele week met depressies. We worden in lieslaarzen gehesen en krijgen een safety procedure in Bear country.

“Blijf dichtbij elkaar als groep, loop als eendjes dicht achter elkaar, maak je klein om de beer gerust te stellen, maak je groot als hij te dichtbij komt, blijf altijd naar hem kijken, loop nooit weg en ga zeker niet rennen.” Christy heeft een radio, vuurpijl en telefoon bij zich, geen geweer of bearspray. Het vliegtuigje heeft een radio, dus men weet om de paar minuten waar we zitten. Heeft iemand zalm in zijn lunchpakket, dan moet je het achterlaten. Ryan neemt alles door betreffende het vliegtuig. Ze is met haar 28 jaar al een ervaren piloot, met 16 jaar haalde ze haar brevet al.  Haar vader is ook piloot en ze hebben zelfs een eigen vliegtuigje!

We worden er met acht personen in totaal ingepropt, lekker ‘diggies bij diggies’. Hoofdtelefoons op, 15 minuten over het meer om op te warmen en vroemmmmmmm daar gaan we de lucht in. De vliegtijd  naar de overkant van de baai zal een uur en 15 minuten bedragen met ca. 90 miles per uur.  Zoals alle gidsen doen volgt een uitgebreid verslag van wat er te zien is. We gaan naar Halo bay, vliegen over het water, zien soms kleine stipjes van een walvis of orca. Groen grasland, wetlands, kronkelende beekjes, felgroene eilandjes, blauw water, glanzende meertjes, alles trekt onder ons voorbij, net een schilderij. Het laatste stukje vliegen we langs de kust. Kijk daar, kleine bruine stipjes, een beer, nog één en nog één. De zon staat hoog aan de hemel, het wordt een prachtige dag.

Wonderlijk zacht landen we op het water van de oceaan. Op naar het strand, de deur gaat al open, de meiden springen in het water. Ze hebben ook lieslaarzen aan en trekken het vliegtuig aan de kant, waarna ze het met een touw vastzetten. Wij wurmen ons er ook uit en waden door het water. Allemaal even plassen, dit is onze laatste kans.

Netjes als eendjes lopen we achter elkaar. Eerst Chrissy, dan de langste van de groep met de opdracht goed over het hoge gras uit te kijken. Na een aantal minuten zien we door de verrekijkers de eerste BEER! Een moeder met twee, nee, drie jongen. Even stilstaan, ze zal ons gaan ruiken. Bukken en wachten. Weer een stukje verder lopen. We gaan op een grote boomstronk zitten en verbazen ons dat we dit mogen meemaken. Onze groep bestaat uit een Amerikaanse arts en drie jonge Nederlandse mannen. Rustig opstaan en een stukje dichterbij. Mama beer heeft ons allang in de gaten en de jonkies volgen ons nu ook. Gaan op hun achterpootjes staan, oortjes omhoog. Mama is gerust dus gaan ze lekker ravotten. Na lang genieten laten we haar met rust en lopen via een omweg door de blubber en de rivier.

We hadden al drie andere beren gespot, nu nog één.  Goed geteld dus zeven tegelijk. Nog een rivier over, niet stilstaan anders zak je een stuk in de blubber. Het is tijd voor onze lunch, aan de waterkant met het uitzicht op twee beren. Goed opletten want het gras is hoog. Wie had dat gedacht, dat we ooit ons bammetje zouden eten met een beer op 40 meter afstand.
De beer die zich verderop aan onze kant van de rivier bevindt, besluit in de richting van ons en "onze" beer te lopen. Oei, wat zouden ze doen? Wij gaan staan en maken ons groot. Plof, plof, sloft hij door de rivier. Hij gaat even lekker in het water liggen, haha, wat een gezicht!
De rivier is blubberig en niet diep. Onze beer loopt wat mank, er is een stukje uit zijn oor, hij heeft blijkbaar gevochten. Hij wil de confrontatie niet aan en vertoont onderdanig gedrag door te gaan zitten. De andere beer blijft op afstand.
In de verte komen twee tiener-beren aan. Die blijven nog even samen maar als ze ouder zijn gaan ze alleen verder. Kleintjes blijven drie jaar bij mama. Even een confrontatie met de twee tieners waarna de ouder-beer besluit over te steken naar onze kant. Weer spanning maar Chrissy blijft opletten en wordt niet nerveus.  Plof, plof, en hij loopt verder uit het zicht. Oei, oei, aan de overkant nog twee, het kan niet op. Nu gaan ze achter elkaar aan rennen.

"Onze" beer zoekt verkoeling in het water en gaat op 30 meter afstand lekker op zijn gemakje in het water liggen. Oogjes dicht en we horen hem snurken. Chrissy had zoiets nog nooit meegemaakt dus ook zij gaat het fotograferen en filmen.
Nu staat hij op, nee toch niet, het is eigenlijk wel lekker hier, weer snurken. Wij met de camera's in de aanslag, zou hij nu opstaan? ‘Nee, ik lig wel lekker’. Het is een komisch gezicht. Maar wel blijven opletten wat er in het hoge gras allemaal gebeurt.
Ryan, die bij het vliegtuig was gebleven belt: waar zijn jullie, leven jullie nog? There is a lot going on over here. Chrissy geniet ook zo van alles wat er gebeurt dat ze nog geen zin heeft om terug te gaan. Ryan vindt het niet erg, ze geniet ook van de eerste zonnige dag. Eigenlijk zijn we nu omsingeld door alle beren. Ik denk negen of tien in totaal. Maar aan alles komt een einde en de ervaren Chrissy weet hoe we zonder een ontmoeting met de beren naar het vliegtuig moeten lopen. So far, so good.

Als we allemaal weer terug zijn in het vliegtuigje, is mama beer inmiddels op het strand aangekomen en kijken de kleintjes verbaasd op van het geluid van het vliegtuig. Chrissy vertelt enthousiast onze belevenissen aan Ryan. Ook haar dag kon niet meer stuk. Als toetje vliegen we nog over de prachtige toendra, de meertjes en de gletsjer. Het is verbazingwekkend hoe zacht we op het meertje landen.

Met een dikke knuffel nemen we afscheid. Het is een leuke groep en we zijn allemaal onder de indruk van deze dag. Ver en ver boven verwachting, ik heb eigenlijk te weinig woorden om deze dag goed te beschrijven.

Tijdens de berenexcursie zagen we onderweg floating boats de rivier afzakken, wat Anne (en ik ) ook wel leuk zouden hebben gevonden. Dus als verrassing, waar Anne zo van houdt, keek ik op internet en stuurde de company een mailtje. “Kunnen we morgen nog mee? Hoe lang duurt het en hoe laat gaan ze?” En ja hoor. Het was drie uur rijden vanuit Homer, we moesten er om 13.30 uur zijn, de tocht begon om 14.00 uur en zou drie uur duren. Na een belletje van onze gastvrouw was alles snel geregeld en hebben we genoten van een fantastische ‘experience’ .

Dini van Duyker en Anne Cijsouw-Joule