De snoepwinkel van Bombay Peggy

Dawson City is in haar gloriedagen wel als het Parijs van het noorden omschreven. Laten we het erop houden dat dat wellicht wat overdreven is. Dawson was en is, tot op de dag van vandaag, een goudzoekersstadje, groot geworden tijdens de Klondike Goldrush en vervolgens weer teloorgegaan aan een overvloed aan goudkoorts. Maar goud zoeken ze er nog steeds. Hier voeren bebaarde mannen, ruwe handen en grof geschut de boventoon. Ruig zoals ruig bedoeld is.

Zoveel is er in de afgelopen eeuw ook weer niet veranderd, sinds de tijd dat je er romantiek alleen in een hoerenkit vond. Zoals die van Bombay Peggy. De laatste bankoverval dateert alweer van meer dan 100 jaar geleden (de overval mislukte overigens omdat het goud te zwaar was) en de veldwachter heeft zijn paard verruild voor een splinternieuwe politiewagen. Het is vooral vergane glorie wat de klok slaat. Maar Dawson City leeft nog wel. Er wonen derde generatie goudzoekers, die een oude claim van hun grootvader uitkammen en dat vraagt om vertier in de stad, als de lange, zware dag voorbij is.

Bombay Peggy zou een honderd jaar geleden in Dawson terecht zijn gekomen op zoek naar een oom, die er in het niets was verdwenen. Ze was 1 meter 76, kleedde zich als een man en had, volgens de overlevering althans, de grootste borsten van het stadje. Waar ze vandaan kwam kon niemand precies vertellen.

Eigenlijk had Bombay Peggy’s helemaal geen bordeel moeten worden. Peggy had het idee om een chique restaurant te beginnen, of een kunstgalerij. Maar dat bracht geen brood op de plank. Het overgrote deel van de 30.000 inwoners was man en vrijgezel. En de middelen om goudzoekers goud uit hun zakken te kloppen waren beperkt. De paar honderd ongetrouwde vrouwen vonden daarom, op een enkele uitzondering na, emplooi in de schimmige wereld van de lichte zeden. De bekendste onder hen kregen legendarische namen als Dutch Katie, Diamond Tooth Gertie, Annie the Pig. En Bombay Peggy. Zij had haar naam te danken aan een verliefde piloot, die cadeautjes uit zijn vliegtuig wierp als hij over haar huis vloog. Dat soort verhalen deden het goed in Dawson.

Naar verluid mocht een getrouwde man er niet overnachten. Binnenwippen voor een drankje mocht hij dan weer wel. De handel in drank was een lucratieve bijzaak. Peggy was, behalve bordeelhoudster en dranksmokkelaar, een sociaalvoelend mens. Oude gasten, meestal met geen cent op zak, klopten regelmatig bij haar aan voor een maaltijd en wat te drinken. Onder kinderen stond het bordeel bekend als “de snoepwinkel van Bombay Peggy”. Ze deelde ruimhartig snoepjes uit. Als de school uitging, liepen ze graag even bij haar langs.

Van de dames van lichte zeden vind je bij Bombay Peggy’s vandaag geen spoor meer, behalve enkele oude foto’s aan de wand. Ik neem aan dat het hier enkele van haar voormalige werkneemsters betreft. Vooral de foto van de even stoere als licht geklede vrouw met een bijl op haar schouder intrigeert me. Wat was ze daarmee van plan? Houtjes hakken voor de kachel, meent mijn compagnon, zodat haar clientèle er warmpjes bijzat. De aangrenzende kroeg is wel nog altijd van weleer en een van de gezelligste van de stad. Het bordeel is nu een hotel maar de inrichting verloochent niet wat Bombay Peggy’s ooit was: een huis van vertier. De kamers zijn wat hoerig ingericht, maar sfeervol en comfortabel. De nieuwe eigenaresse vertelt dat getrouwde mannen er nu gewoon mogen blijven slapen. En je eigen vrouw meenemen is hier inmiddels heel gewoon. Ik zeg, mocht je er verzeild raken, doen! Leukere hotels hebben ze er niet.