De berghut van mijn dromen in Argentinië

Plannen maken
Ik besluit via Buenos Aires door te vliegen naar Bariloche in Argentinië, waar mijn avontuur begint. Bariloche is tussen juni en begin oktober dé wintersportregio voor de Argentijnen, maar in maart, wanneer ik ga, is het de perfecte plek om te voet de bergen in te trekken en de vele meren in de regio te bezoeken. Echter voor het zover is moet ik nog even mijn kleine beetje Spaans, dat ergens in mijn hoofd zit, ophalen. De korte cursus die ik namelijk heb gevolgd in 2011 tijdens mijn reis door Costa Rica is niet echt blijven hangen. Met handen en voeten kom je altijd een heel eind, maar ik besluit toch een opfriscursus te doen, wat in het begin van mijn reis al nuttig blijkt.

In mijn eentje reizen door een nieuw land vind ik in het begin toch altijd weer even spannend. Uiteindelijk is het vaak alleen een kwestie van in de lokale modus komen. Hier in Zuid-Amerika maakt de Spaanse taal het wel een tikkeltje lastiger, dan in Engelstalige landen. Bij het inchecken in mijn hotel denk ik de man achter de receptie te begrijpen. De airco is stuk en het wordt bloedje heet, dus ik word verzocht naar een zusterhotel te gaan. Prima! Ik loop met een routebeschrijving in mijn handen door de straten van Bariloche. Er hangt wel een internationale vibe, maar veel inwoners spreken echt geen Engels. Goed dus, dat ik mijn Spaans van een 1 nog naar een 3 heb weten op te halen, want de oudere receptionist in het andere hotel maakt het me wel heel moeilijk. Bijna slaap ik op straat geloof ik, maar kennelijk zeg ik uiteindelijk toch het juiste en geeft hij mijn kamersleutel.

Refugio Otto Meiling

Twee dagen later zit ik al vroeg in de bus naar het Parque Nacional Nahuel Huapi, waar ik de wandeling naar de berghut ga maken. De route naar het nationale park is prachtig en gelukkig stopt de chauffeur nog voor een korte fotostop bij het diepblauwe Lago Mascardi. Eindpunt is Pampa Linda; een open vlakte omringd door bergen. Ik laat mijn naam en eindbestemming achter bij het registratiekantoortje en volg de borden naar Refugio Otto Meiling. Heel benieuwd of ik deze keer wel gelijk de juiste route kan vinden en niet weer meer kilometers afleg dan de officiële route. Ik kijk altijd veel om me heen, mijn gedachten dwalen af als ik zo in stilte wandel en dan loop ik nog wel eens een routebordje voorbij. Wandelen met mij is nooit saai haha. Maar goed….met mij vertrekken slechts drie andere mensen in deze richting en al snel zie ik alleen nog een oudere man die hetzelfde doel als ik lijkt te hebben. Een steil s-bochtenpad brengt me naar een vlakte, waar ik even ga zitten op het gras. De man is inmiddels ook gearriveerd en voor hem is dit grasveld ook de perfecte plek om even te rusten voor de verdere beklimming.

Het leuke van alleen reizen is, dat je écht heel gemakkelijk mensen ontmoet. De man en ik raken aan de praat en terwijl ik een slok van mijn water neem haalt hij een plastic zak wijn met een schenktuit tevoorschijn. “Altijd voorbereid zijn op gezelschap” zegt hij vrolijk en schenkt voor mij een ook een glaasje in. Boven ons cirkelen drie condors en we turen in de verte naar een kleine stip op een rotspunt. Als je weet waar je naar zoekt zie je de hut liggen, waar we vanavond overnachten. De route leidt ons verder langs hangende gletsjers en door lava rotsvelden en geeft ieder moment een waanzinnig uitzicht op de bergen en valleien om je heen. Eenmaal bij de hut (refugio) blijf ik even staan. Ik hoor het ruisen van de wind over de gigantische gletsjer, die op slechts enkele tientallen meters van de hut ligt.

Als echte natuurliefhebber krijg ik hier kippenvel van. Wat een spectaculaire plek! Dit had ik voor geen goud willen missen. Refugio Otto Meiling, is vernoemd naar een in Duitsland geboren bergbeklimmer, die veel eerste beklimmingen op zijn naam heeft staan. De berghut ligt op Mount Tronador, een 3.470 meter hoge, gedoofde stratovulkaan en wordt omringd door twee gletsjers; de Alerce Glacier en Castano Overo Glacier.

Hier verblijven, hoog in de bergen, met slechts een handjevol andere mensen, die ook de pittige, maar mooie wandeling maakten naar deze uithoek is echt bijzonder. Op het zoldertje liggen ongeveer twintig matrassen, waarvan ik er eentje uitzoek om vanavond op te slapen. Tot het donker wordt struin ik nog wat rond om de hut en geniet van de stilte. Daarna schuif ik aan tafel bij de oude man en wordt het een avond met heerlijk eten, goede wijn en leuk gezelschap.

De volgende ochtend regent het, wat het uitzicht belemmert, maar de plek behoudt zijn magie! Helaas moet ik weer afscheid nemen van de berghut van mijn dromen. Het eerste deel van de afdaling gaat gepaard met buien, maar eenmaal terug in het dal schijnt de zon gelukkig weer. Het duurt nog een paar uur voor de bus weer arriveert om me terug te brengen naar Bariloche. Ik overleg met mijn nieuwsgierige ik of we nog tijd genoeg hebben om naar de nabijgelegen Ventisquero Negro (zwarte gletsjer) te gaan. Dit is een bijzondere en ander soort gletsjer van de in totaal acht gletsjers die de flanken van Mount Tronador sieren. Het is ongeveer zeven kilometer lopen en er zijn geen openbaar vervoer mogelijkheden. Mijn nieuwsgierigheid wint het eigenlijk altijd wel, dus nu ook! Ik stap flink door, op weg naar de hoge berg die voor me opdoemt op de grens van Argentinië en Chili. De beslissing was de moeite waard, ondanks dat je wel grotendeels langs de weg loopt. Gelukkig biedt een aardig Argentijns stel mij voor de terugweg een lift aan, zodat ik nog even rustig in het zonnetje kan nagenieten voor ik deze rustgevende plek weer moet verlaten.

Circuito Chico fietsroute

Net buiten Bariloche ligt een prachtige merenroute langs onder andere Lago Perito Moreno (nee, de gelijknamige gletsjer ligt echt honderden kilometers zuidelijker) en Lago Nahuel Huapi. Ik huur een fiets om deze zevenentwintig kilometer lange Circuito Chico route te rijden, want die wil ik natuurlijk ook nog graag met eigen ogen zien. De beste tip die ik kon krijgen was om halverwege de fiets te parkeren en de steile Cerrito Llao Llao trail te wandelen. Dit pad leidt naar een 180 graden uitzichtpunt op 1.080 meter hoogte. Vanaf grote rotsblokken kijk je hier uit over de onderliggende meren en dichte bossen. Mensen die mij kennen weten dat ik vrij onhandig ben. Zo ook vandaag. De Circuito Chico route is namelijk erg heuvelachtig en voor ik in de gaten heb, dat ik had moeten stoppen voor de hike naar het uitzichtpunt zit ik al vol in mijn welverdiende afdaling. Enkele honderden meters later rem ik en zie nog een pad dat lijkt te leiden naar hetzelfde punt. Prima denk ik! Het is nog zeker vijftien minuten lopen, dus ik besluit de fiets mee te nemen, wat geen goed idee is. Al snel zwoeg ik met de fiets op mijn schouder over grote boomwortels en met struiken overwoekerde paadjes. Wandelend heel mooi, met de fiets zeker geen goed idee. Maar ik ben al op weg, dus teruggaan is ook geen optie meer. Op de terugweg blijkt het pad naar links, dat ik eigenlijk had willen/moeten nemen met de fiets een betere keuze. Ook dit was weer een bijzondere plek, waar niet veel mensen waren en dat vind ik heerlijk. Zoveel mogelijk alleen genieten van de stilte, het ruisen van de wind en het getjilp van de vogels. Heel fijn!

Terug van mijn avontuur lever ik de fiets in en loop ik naar de iets verder gelegen kabelbaan. De stoeltjeslift brengt me deze keer op een relaxte manier naar de top van de berg. Hier word ik weer getrakteerd op een adembenemend uitzicht, maar nu over nog meer glinsterende meren.

Is er genoeg te doen voor een natuurfanaat rondom Bariloche? Het antwoord lijkt me duidelijk. Ga het zelf ook ontdekken. Het is er prachtig!