Met de camper op reis door Labrador

11 juni (Québec)
Vandaag zijn we overgevaren van Matane naar Baie-Comeau. We hebben overnacht op de uitstekende moderne camping Boreal in Baie-Comeau. Vanaf de ferry 7 km op de verharde kustweg 138, dan rechtsaf de 3 km lange onverharde weg tot de campground. 

12 juni (Québec)
We vertrekken van de camping, het doel is de Nomad campground 335 km op Hwy 389. De eerste 75 km van Hwy 389 is een zeer slechte asfaltweg met veel gaten en kapotgereden zijkanten. Na 75 km wordt de weg beter tot 206 km, ca. 10 km voor de Magnic 5 Dam, waar de weg overgaat in een gravel road die over het algemeen goed te rijden is. Er is nog een stukje verhard bij de dam waar je met 18% stijging naar de bovenkant van de dam rijdt. Grote vrachtwagens, 8 assers of meer, rijden harder dan wij en verzorgen zo veel stof op de droge weg dat je even moet stoppen tot er weer zicht is. De gravelweg wordt afgewisseld met oud niet onderhouden stukken asfaltweg en goede stukken asfaltweg.

De Nomad campground op km 335 van de Hwy 389 is een parkeerplaats langs de weg en via een trail kom je bij een tent veldje. Niet geschikt voor onze camper dus. Echter 1 km verder is er langs het stuwmeer een herberg en een plaats van outfitters en prospecteurs. Via de 1,8 km lange heuvelachtige toegangsweg komen we op het terrein. We mogen hier overnachten en zelf een plaats langs het meer uitzoeken als we maar niet in de weg staan. Het is een schitterende locatie waar we om 17.15 zijn en hebben dan 385 km gereden. Hier hebben we inclusief een stop voor koffie en de lunch, 6 uur voor nodig gehad.

13 juni
Het doel voor vandaag is de campground bij Labrador City. We vervolgen de Hwy 389, vanaf km 336 tot km 483 is de weg verhard maar van een zeer slechte kwaliteit. Er volgt dan een gravel road tot km 540 en deze loopt door tot de grens met Labrador op km 575, hier begint een nieuwe uitstekende asfaltweg.

De Duley campground ligt 5 km van de grens en voor de brug over de gelijknamige rivier. Er is geen elektriciteit, alles met een aggregaat, die je ook kunt huren. Het water is bronwater, douches en toilet zijn zeer minimaal, de eigen camper is beter. Er is ruim voldoende plaats, we zijn om 14.45 op de campground en hebben deze dag 250 km gereden.

De laatste 80 km in Québec lijkt het of je door een bouwput rijdt. Links en rechts is het landschap overhoop gehaald voor bouwmaterialen en is het niet bruikbare terug gestort, er loopt een spoorweg vlakbij die je ca. 10 x kruist en men is bezig met de aanleg van 2 rijen met hoogspanningsmasten die vanaf de weg altijd te zien zijn. Langs de gehele weg loopt een klassieke telefoondraad op houten palen en door de aanwezigheid van de hoogspanningsmasten hebben we dan ook geen moment het idee hier “alleen met de natuur”  te zijn. Het is een heuvelachtig landschap met kleine bomen, veel meren en rivieren en soms schitterende vergezichten.

14 juni
Als eerste gaan we naar het Visitors Information Centrum in Labrador City. We wisten dat de campgrounds niet dik gezaaid zijn in Labrador maar nu blijkt dat de campground in Happy Valley – Goose Bay  niet meer bestaat. De eerst volgende campground is nu Red Bay, ca. 1.100 km verder. In Churchill Falls, onze volgende stop en tankstation, is een hotel waar we gebruik kunnen maken van de voorzieningen en daar is ook de satelliet telefoon verkrijgbaar voor noodgevallen, deze zijn in Labrador City op. We vertrekken met zonnig weer en 14 graden uit Labrador City naar Churchill Falls. Aan het eind van de ochtend is de temperatuur gedaald naar 4 graden en is het flink gaan regenen. Als we uitstappen voor de lunch blijkt er ook een ijskoude noorderwind te waaien.

Aan het begin van de middag daalde de temperatuur naar -2 en wordt de regen sneeuw. Op- en langs de meren die we passeren is nog wat ijs/sneeuw te zien. Bij het binnen rijden van Churchill Falls gaat de sneeuw weer over in regen. Bij het tankstation vragen we naar een overnachtingsplek en het hotel Midway Travel Inn werd snel gevonden. Inpluggen in een buitenstopcontact en daarna melden in het hotel/ multifunctioneel gebouw is ook een supermarkt, bibliotheek, zwembad, sportschool en sportzalen. We mochten gebruik maken van de elektrische aansluiting buiten, we konden douchen bij het zwembad, mochten internetten in de bibliotheek en kregen de volgende morgen de satelliet telefoon mee, dit alles zonder enige kosten.

15 juni
We vertrekken met de nog altijd neerstromende regen bij een temperatuur van 3 graden naar Happy Valley – Goose Bay. We komen langs de open vuilstort van Churchill Falls waar, naar zeggen, wel 20 zwarte beren kunnen lopen om hun kostje te verzamelen, we gaan daar niet kijken. De weg en de omgeving zijn niet anders dan de vorige dag.

Bij het Visitors Information Centrum in Happy Valley kregen we buiten de nodige informatie over een tankstation, een dumpstation en de mogelijkheid om propaangas voor de verwarming te tanken (de enige plaats tussen Labrador City en Red Bay) ook de informatie van de verlaten Park Campground  12 km buiten de stad. Na enig zoeken naar “een onverharde weg in een bocht naar rechts” de campground staat niet meer aangegeven, de campground gevonden. Een prima plaats zonder enige voorzieningen aan een meer. Gezien wat wij aantroffen werd deze plaats meer bezocht door elanden dan door kampeerders. Het regende helaas nog steeds bij 5 graden toen we om 15.40 op de campground stonden. We hebben deze dag 330 km gereden.

16 juni
Het regent de volgende morgen niet maar het is ook niet warmer dan 5 graden. Na de diesel tank volledig te hebben gevuld vertrekken we via de Hwy 510 naar Port Hope Simpson. Na 63 km op de 510 houdt bij de brug over de Mud River de verharde weg op. Na de brug rijden we nog 50 km over de gravel onderbaan voor de nieuwe asfalt weg. Dit was al zover gereed dat dit deel zeer waarschijnlijk dit jaar wordt geasfalteerd.

Daarna is het echt onverhard en er zijn verder geen werkzaamheden meer op het volgende deel van de weg. Ook de regen meldt zich weer. Het is moeilijk keuzes te maken bij vol geregende putten in de weg, deze kunnen 2 cm maar ook 20 cm diep zijn en er zijn er zoveel dat het niet mogelijk is om alle putten te missen. Er is nauwelijks ander verkeer op deze weg de rijsnelheid ligt niet boven de 70 km/uur. Port Hope Simpson wordt om 17.40 bereikt na het rijden van 429 km, waarvan dus 366 km onverhard. In Port Hope Simpson is, buiten het hotel en 2 tankstations, niets. Het is ons een raadsel waar de mensen die hier leven van bestaan. Onze overnachtingsplek is deze keer naast het tankstation en de opslag van auto’s en auto wrakken.

17 juni
We vervolgen onze weg naar de kust, op naar Pinware Provincial Park Campground in West St. Modeste. Bij de kruising tussen de 510 ende 513 gaan we de 513 ( ca 30 km) op, naar de Iceberg Alley! Onderweg steekt er een zwarte beren familie, moeder met 2 jongen, over maar het is een eind voor de auto, de beren zijn hier veel schuwer dan in het westen van Canada waar we ze paardenbloemen hebben zien eten op een parkeerplaats tussen de auto’s. De beren hier zijn dus weg voor we een foto kunnen maken. Het is inmiddels harder gaan waaien en er is mist/lichte regen.

Aan het eind van de weg komen we in St. Lewis, we zoeken een hoge plek op waar we naar toe lopen en zien in de mist een grote ijsberg voorbij komen. Dit lijkt ons “het” complete plaatje voor deze plaats. Na nog wat rond gereden te hebben gaan we terug naar de Hwy 510.

Het laatste stuk tot Red Bay op de 510 is voor een deel modderig en volgen we op gepaste afstand de voor ons rijdende vrachtwagen. We kijken ook nog even in Mary’s Harbour en gaan dan verder naar Red Bay waar de verharde weg weer begint. Deze is echter zo slecht dat dit geen enkele verbetering is t.o.v. de onverharde weg. Er zijn in Red Bay wel weer toeristen bussen. We volgen de smalle, heuvelachtige kustweg tot onze camping in West St. Modeste. We staan aan de zee achter 20 meter brede duintjes met zicht op een baai met ijsbergen. Als dan de regen na 72 uur stopt en de zon gaat schijnen hebben we een schitterend uitzicht op de ijsbergen. We waren om 16.10 op de campground en hadden 250 km gereden.

18 juni
De kustweg verder verkend en naar vogels en een vissende walvis gekeken. De laatste nacht op Labrador wordt doorgebracht op de camping bij het Northern Light Inn hotel, vlak bij de ferry, waar ook de satelliet telefoon wordt ingeleverd.

19 juni
We varen over naar Newfoundland en vervolgen daar onze reis.

Na het eerder rijden van de Dempster Hwy en de Canol Road South in de Yukon en nog wat onverhard in Alaska, was dit toch wel een avontuurlijk deel van onze reis. Het weer in Labrador zat niet echt mee maar dat kan gebeuren. Wat ons wel opviel t.o.v. de Yukon dat er langs de weg veel is overhoop gehaald en terug gestort zonder dat er met het bestaande landschap rekening wordt gehouden. De gedachte van “ruimte zat” en “er woont toch niemand”, wat natuurlijk ook zo is, lijkt hier de basis van te zijn. De grote open mijnbouw putten en afgravingswerkzaamheden zijn, zowel in Québec als in Labrador enorm. Wij ervaren dat als lokale werkplekken en vallen voor ons niet onder hetgeen we hierboven hebben geschreven.