Bestemming kiezen: zo moet het niet

Wat later op de avond snijd ik het onderwerp nog maar eens aan. “Het maakt mij niet uit, kies jij maar wat”, zucht ze. Het doet me denken aan die reclame met die vent die niet weet wat ‘ie wil: “doe maar een kapseltje”. Ik hoor het d’r al bijna roepen: “doe maar een bestemminkje!”.

Misschien niet zo’n goed moment, besef ik me. En dus probeer ik het een paar weken later nog eens. “Canada? Ja, leuk.” De Ardennen? Ook leuk!” Dat de twee bestemmingen duizenden kilometers uit elkaar liggen, ontgaat haar blijkbaar even. Het feit dat we dan met onze dochter van één een lange vliegreis moeten maken ook. Van dat laatste kan ik zelf echter nogal wakker liggen. Zo had ik niet al te lang geleden een nachtmerrie waarin we met onze dochter op reis waren. Eenmaal in het vliegtuig kocht ze van d’r gespaarde zakgeld bij het tax-free-karretje een enorme katapult, waarmee ze vervolgens de inhoud van haar potje babyvoeding naar de dienstdoende stewardessen schoot. Best gek voor een 1-jarige, maar goed, het was tenslotte ook een nachtmerrie.

Een paar weken later hebben we onze zinnen gezet op Engeland: aardige mensen, mooie omgeving en, niet onbelangrijk, lekker dichtbij. Een avondje googlen leert dat veel huisjes al zijn volgeboekt. Blimey. De ‘overgebleven’ vakantiewoningen mogen dan in een Harry Potter-achtige omgeving liggen (lees: rolling hills en schattige dorpjes), maar hebben het comfort van een hutje op de hei. En da’s zacht uitgedrukt. “Dorpjes waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan”, noemen ze dat op de websites. Daar is niks aan gelogen, want de interieurs van die huisjes zien er inderdaad uit alsof de tijd er heeft stilgestaan. Een jaartje of 40. Je weet wel: donkerbruine schrootjes in de badkamer, smoezelig tapijtje, en – typisch Engels – een woonkamer ter grootte van een krappe kinderkamer. Ik ben echt geen luxepaard, maar er zíjn grenzen.

Dan maar wat anders. Want over niet al te lange tijd moeten we op reis. ‘Moeten’, ja, want als reisliefhebber is thuisblijven natuurlijk al helemaal geen optie. Met een camper door Canada dan misschien? Ik zie mezelf al rijden, over eenzame wegen, de ondergaande zon tegemoet. Het jengelende kind op de achterbank laat ik voor het plaatje even achterwege. Dit ging een droomvakantie worden!

Een paar weken later zit dochterlief in een wat mindere periode. Ze zet het op de meest willekeurige momenten op een huilen, slaat je – als je even niet oplet – met een sadistisch genoegen in je gezicht en kijkt verder een groot deel van de dag wat bozig voor d’r uit. ’t Zullen de doorkomende tandjes wel zijn. Na een paar dagen wordt het een graadje erger en wil mevrouw ook niet meer slapen: ook ’s nachts laat ze nu flink van zich horen. Ik vervloek m’n veel te ambitieuze reisplannen en zie een midweek CenterParcs ineens he-le-maal ziten. “Da’s toch hartstikke leuk, zo’n golfslagbad?”. Maar ik ben het type niet voor zo’n vakantiepark. Mijn partner wel, maar ja, die is overal het type voor. Zet haar in een lekkende tent in de bush bush en ze is gelukkig. Maar het zet ons wel aan het denken: zitten we te wachten op een jetlag? Ik zie mezelf al urenlange nachtelijke wandelingen maken in de lobby van één of andere Holiday Inn. Ik kan me een betere nachtbesteding bedenken.  

Weer een paar weken later ben ik het zat en hakken we ein-de-lijk de knoop door: we gaan naar een oorverdovend burgerlijk vakantiehuisje ergens ter hoogte van Dijon. Exotisch? Mwah. Maar wel lekker rustig.