Een dagje roadtrippen in The Catlins in Nieuw-Zeeland

Over The Catlins
“Let the Catlins captivate you” staat er op de officiële website van dit gebied. Wanneer ik met de folder (die je hier gratis kunt downloaden) probeer een dagplanning te maken voor mijn bezoek aan The Catlins, kom ik al snel tot de conclusie dat in één dag alles zien misschien wat ambitieus is. Ik zal dus keuzes moeten maken. Je vindt The Catlins in het uiterste zuidoosten van het Zuidereiland, grofweg tussen Invercargill en Balclutha. De oppervlakte van het gebied is ruim 1.900 vierkante kilometer en er zijn watervallen, zeeleeuwen en pinguïns, verlaten stranden, oerbossen en het uiterste zuidpuntje van Nieuw-Zeeland: Slope Point. Op naar The Catlins dus!

Bezoek aan Nugget Point
Ik begin mijn dag met een lange rit van Invercargill, waar ik overnacht, naar het uiterste oostpunt: de vuurtoren bij Nugget Point. Het is een regenachtige dag, maar dat past bij het gebied dat onherbergzaam en ruig is. Even voor Nugget Point staan wat auto’s langs de kant van de weg. Ik stop ook even en staar vanaf de kustweg diep de afgrond in. Ver onder me liggen zeeleeuwen te luieren. Snel rijd ik verder en zet mijn auto op de parkeerplaats bij Nugget Point, waar het min of meer vechten is om een plekje. Vanaf de parkeerplaats is het even wandelen en net op het moment dat de vuurtoren in zicht komt, barst er een hoosbui los. En ik heb mijn regenjas in de auto laten liggen. Niet zo handig. Bij de vuurtoren is het relatief druk en ik besluit, met mijn natte pak, daarom rechtsomkeert te maken. Op naar de volgende plek.

Purakanui Bay en Falls
Mijn volgende stop is bij Purakanui Bay waar ik hoop zeeleeuwen te zien. Ik parkeer de auto en er is hier bijna niemand! Ik wacht tot de hoosbui, die is inmiddels over gegaan in een gewone regenbui, voorbij is en stap dan uit. Een ranger komt me tegemoet gelopen en vertelt me dat er verderop op het strand, op ongeveer een half uurtje lopen, een gezin met twee jonkies ligt. Ik mag niet te dichtbij komen, ze niet laten schrikken en geen onverwachtse bewegingen maken, maar vooral wel heel erg genieten. En dat doe ik zeker. Ik kan heel dichtbij komen (uiteraard niet dichterbij dan toegestaan) en ben de enige die hier toekijkt hoe de twee weken oude pups met papa en mama aan het spelen zijn. Een onbetaalbaar moment! Alhoewel ik hier met liefde uren had kunnen blijven, moet ik wederom verder want er is nog genoeg te zien. Na een korte stop bij de beroemde Purakanui Falls (een van de meest gefotografeerde watervallen van Nieuw-Zeeland) rijd ik door naar Curio Bay.

Curio Bay en de niet aanwezige pinguïns
Mijn volgende stop is bij Curio Bay, waar je pinguïns zou kunnen zien, mits je geluk hebt. Ik struin een aantal uren rond bij het strand en langs de kustlijn maar helaas. Toch is het strand hier prachtig en warm ik op in het zonnetje dat inmiddels is gaan schijnen. Voor me liggen dikke stroken aan land geslingerd zeewier en ik staar hier de oceaan over op zoek naar dolfijnen. Na enkele uren vind ik het mooi geweest en keer ik zonder pinguïns op de gevoelige plaat vastgelegd te hebben terug naar mijn auto. Wie weet zie ik die een volgende keer.

Slope Point: het zuidelijkste stukje ‘vasteland’ van Nieuw-Zeeland
Dan is het tijd om naar Slope Point te rijden, het officiële zuidelijkste punt van het Nieuw-Zeelandse Zuidereiland. De weg er naartoe is grotendeels onverhard en niet altijd in al te beste staat. Ik word er een tikkie nerveus van. Als ik hier een lekke band krijg heb ik een probleem want geen mobiel bereik, geen idee hoe ik een band moet vervangen en er zijn nauwelijks andere mensen. Toch vergeet ik dat wanneer ik de auto parkeer en het pad richting de oceaan volg. Het is nog een dik half uur lopen en ik bevind me tussen de schapen die me vrolijk aanstaren en poseren voor de camera. Na een half uurtje lopen kom ik dan daadwerkelijk bij Slope Point uit en staar ik de oceaan over. Wow, zo mooi!

Waipapa Point
Mijn laatste stop van de dag maak ik bij Waipapa Point. Hier kan ik de auto redelijk dicht bij de vuurtoren parkeren en sta ik wederom oog in oog met een aantal zeeleeuwen die onder me op het strand liggen. Ik blijf hier een uurtje zitten tot het gaat schemeren en besluit dan om aan de rit terug naar Invercargill te beginnen. Terwijl ik in de auto zit, kan ik er met mijn hoofd niet bij hoeveel moois en bijzondere plekken ik vandaag heb gezien. Hoe dicht bij de zeeleeuwen ik kon komen, hoe weinig andere mensen ik zag (met uitzondering bij Nugget Point en de Purakanui Falls) en wat een onontdekt pareltje in Nieuw-Zeeland dit gebied is. Ik hoop dat ik je ervan heb overtuigd om ook te gaan!