Onder de vulkaan in IJsland

Met 12 man, mijn 11 meest intieme vrienden voor 4 uur zeg maar, ga ik op weg naar een sensatie. Een Japans echtpaar met een even gloednieuwe als nutteloze outfit, die niet zou misstaan bij een expeditie naar het middelpunt van de aarde; twee Amerikanen die het probleem dat onze chauffeur hen niet begrijpt eenvoudig compenseren door harder te gaan praten; een vriendelijke Saoedi, bepaald een opmerkelijke vertoning op IJsland; een stel vrolijke Zweden; nog een paar Japanners en twee verliefde Denen op huwelijksreis. Ze hebben champagne mee voor straks.

Op een provisorische parkeerplaats worden we de bus uitgezet. Het weer: miezerregen en dertig tinten grijs in de lucht. Maar dit is IJsland en het kan over een kwartier weer anders zijn. Het is een klein uur lopen naar de vulkaan. We lopen dwars door een wolk, die elk zicht belemmert. Daar splitsen we in drie groepen, er kunnen maximaal vijf tegelijk de krater in. Voor de wachters is er soep.

Met de lift de diepte in is een spectaculaire ervaring. Het is een bakkie dat een stedeling als ik herken als die van een glazenwasser aan een wolkenkrabber. Rechthoekig, grijs, aan twee kabels, van degelijke Duitse makelij. Zes minuten tot de bodem. De vaste grond voelt aangenaam, de schaarse verlichting geeft je het gevoel dat je inderdaad in het binnenste van de aarde bent beland. Geoxideerde stenen, sleuven waardoor de lava omhoog gestuwd is en een bodem van ongeveer 350 m2 waar je vrijelijk kunt rond bewegen. De kleuren zijn een fraai spektakel. Waterdruppels vallen even onregelmatig als continu naar beneden, dit wordt veroorzaakt door grondwater dat zich door de diverse lagen lava een weg heeft weten te banen. Het geluid van de vallende druppels geeft een extra dimensie aan de toch al onwezenlijke ervaring, midden in de vulkaan. Heb ik mij ooit zo nietig gevoeld?

Ook naar boven doet ons glazenwasserbakje er een minuut of 6 over. Het kleine gat met daglicht, vanaf de bodem amper nog te zien, wordt steeds groter. Zie ik daar nu blauwe lucht? Eenmaal boven zijn de wolken inderdaad verdwenen en nu zie ik ineens dat we tussen meerdere vulkanen lopen. Het verrast me aangenaam, een prachtige wandeling over de hoogvlakte met de vulkaan in mijn rug en de zon in het vizier. Volgens Tripadvisor is het een lifetime experience voor de doorgewinterde reiziger. Ik zie zelf niet helemaal waarom je doorgewinterd moet zijn. Het is een sensationele excursie, zonder meer. Duur, dat ook, maar het is het waard. Alleen als je last van hoogtevrees hebt, moet je er misschien even over nadenken. Of je moet je ogen dichthouden tot je beneden bent.