De klassieke Laugavegur wandeltocht

Dag 1 - Van Landmannalaugar naar Hrafntinnusker

‘s Ochtends vroeg stappen we met z'n allen in de bus om naar Landmannalaugar te vertrekken, het startpunt van de Laugavegur. Vlak na Selfoss slaan we linksaf, dieper IJsland in. De omgeving wordt steeds indrukwekkender: de besneeuwde Hekla die boven het landschap uittorent, snelstromende gletsjerrivieren en een vulkaanlandschap dat zo desolaat aandoet, dat je het gevoel krijgt op de maan te zijn. Op een gegeven moment verruilen we het vlakke asfalt voor een onverharde F-weg. En dat 'ie onverhard is, dat merken we. Een hoop getril en een rivierdoorsteek later komen we aan bij Landmannalaugar. 

Landmannalaugar is het startpunt van de klassieke wandeltocht Laugavegur en vanaf het basecamp trekken we de bergen in. Iedere stap die je zet laat iets nieuws zien of legt een bijzonder reliëf in het landschap bloot. Een geiser, een nét iets anders gekleurde ryolietberg – je kijkt je ogen uit. Ik neem dan ook de tijd om van de omgeving te genieten én het vast te leggen. We lopen best een aardig stuk door het kleurrijke ryolietgebergte, voordat het landschap tijdelijk overgaat in lavavelden. Duizenden brokken obsidiaan glinsteren in de zon en je ontwikkelt spontaan een interesse voor geologie als je door zo'n landschap loopt. Tegen de avond komen we aan bij de hut in Hrafntinnusker, waarvandaan je een indrukwekkend uitzicht hebt over de tocht die we morgen voor de boeg hebben.

Dag 2 - Van Hrafntinnusker naar Álftavatn

De volgende ochtend vervolgen we onze tocht door een landschap dat normaal gesproken voor zo'n zestig procent bedekt is met sneeuw. Dit jaar is het maar zo'n twintig procent, wat betekent dat we niet in één rechte lijn over de sneeuw naar de overkant kunnen lopen, maar op en neer moeten door de gleuven in het landschap. Sommige gleuven zijn nog deels bedekt met sneeuw, terwijl andere al flink aan het smelten zijn. Oppassen geblazen, dus. Al heeft dat kleine beetje spanning ook wel iets. 

Na het klimmen en dalen een aantal keer herhaald te hebben, laten we het ryolietgebergte langzaam achter ons en zien we een groene vallei voor ons opdoemen. Een héél ander landschap, maar niet minder mooi. Eerst moeten we nog flink dalen, voordat beneden in de vallei de eerste rivierdoorsteek op ons wacht. Als ik op het punt sta om het koude water van de rivier te trotseren, vind ik het best even spannend. Al kan ik mij er snel overheen zetten, omdat ik het tegelijkertijd ook wel heel gaaf vind. Het water is steenkoud, maar all good, want na een minuut aan de overkant zijn je voeten van ijskoud naar gloeiend heet en is het net alsof er niets gebeurd is. Na de rivierdoorsteek volgt er nog een paar kilometer gevuld met goede gesprekken, waardoor we eigenlijk zo bij het basecamp in Álftavatn – het zwanenmeer – zijn. Na te zijn gesetteld drink ik nog een biertje in de hut c.q. opwarmruimte. Een halve liter Viking kostte mij een rib uit m'n lijf, maar de warmte die je erbij kreeg maakte het op dat moment tot een goede deal.

Dag 3 - Van Álftavatn naar Emstrur

Nadat we het spiegelende meer van Álftavatn achter ons hebben gelaten, duurt het niet lang voordat het tijd is voor de eerste rivierdoorsteek. Als je nog niet helemaal wakker was, dan ben je dat nu wel. We vervolgen onze weg door een zwart-groen landschap om vervolgens bij de tweede rivierdoorsteek uit te komen. Deze is uitdagend, want de rivier is vrij breed en ijskoud. Na het hele ritueel van schoenen uit, sandalen aan te hebben herhaald, volgt een lange weg door een surreëel zwart lavalandschap. Voor sommigen voelt deze etappe als eindeloos, maar ik vind het eigenlijk wel heerlijk rustgevend. De eerste helft van de vlakte stap ik gestaag over met mede-wandelaars en na de lunch volgt het tweede stuk van de lavavlakte waar geen einde aan lijkt te komen. Al vind ik dat niet erg, want het blijkt de perfecte setting om je hoofd leeg te maken. Niks voor je, niks achter je, behalve een eindeloos uitstrekkend lavaveld en het zachte suizen van de wind. En – niet te vergeten – het zonnetje, die de hele middag heerlijk schijnt. 

Fun fact: 54% van de IJslanders gelooft in trollen en elfen, de overige 46% ontkent het bestaan ervan niet. In eerste instantie denk je, yeah right. Maar als je zo over de lavavlaktes loopt, dan begin je op een gegeven moment zelf ook wel degelijk gezichten te zien in de bergen die de vlaktes omgeven. 

Vlakbij de Botnar hut wacht nog een verrassing: het prachtige Markarfljótsgljúfur ravijn. Het ravijn is tweeduizend jaar geleden ontstaan door een vloedgolf veroorzaakt door de uitbarsting van de vulkaan Katla. Het resultaat is een enorm diepe, kleurrijk ravijn waar vandaag de dag een rivier doorheen stroomt. We genieten met z'n allen van het uitzicht en maken daarna een extra lus naar een ander uitzichtpunt. Hiervandaan kunnen we het landschap waar we morgen doorheen wandelen van boven aanschouwen. Ondertussen gaat de zon langzaam onder en kleurt de lucht allerlei tinten geel, oranje en roze. Het is haast niet in woorden uit te drukken, en ook niet op foto's vast te leggen, maar geloof me: het is prachtig.

Dag 4 - Van Emstrur naar Þórsmörk

Rond een uur of 09.30 laten we de afgelegen hut achter ons en trekken door het lavazand naar een snelstromende rivier die we per brug moeten oversteken. Daarna trotseren we de vallei die we gisteren vanaf het uitzichtpunt van de wandeling konden zien. Des te verder we lopen, des te meer het landschap verandert. Van zwarte lavavlaktes waar zowat geen leven te bekennen is, naar hier en daar wat mossen en lage grassen, tot steeds meer en grotere grassen en uiteindelijk bomen. Of nou ja, wij zouden die 'bomen' struiken noemen, maar aangezien ze hier zowat geen bomen (meer) hebben noemen ze graag alles wat enigszins in de buurt komt een boom. We lunchen 's middags op een heerlijk beschutte plek waar de zon goed schijnt. Die schijnt de hele dag overigens al. Dat in combinatie met een hoge luchtvochtigheid maakt dat we allemaal in T-shirts – en sommigen zelfs in korte broek – lopen.

Na de lunch wandelen we verder door een landschap dat steeds meer op Chili en Argentinië begint te lijken, het enige dat ontbreekt zijn de lama's. Al lopen er hier en daar wel wat schapen rond. Niet ver voor het einde van de hike komen we de laatste rivierdoorsteek tegen. De rivier is vrij breed en diep en er staat een flinke stroming. Met enorm veel focus bereik ik zonder kleerscheuren de overkant. Ik heb niet eens gemerkt dat het water ijskoud is, zo gefocust dat ik was. Tijdens de laatste honderd meter begint het nog even te druppen, maar eenmaal bij het basecamp is het droog. Dat was 'm dan: de Laugavegur wandeltocht zit erop, want het officiële einde van de wandeltocht is hier in Þórsmörk.

Als ik goed en wel in m’n slaapzak lig en op het punt sta om te gaan slapen, hoor ik buiten iemand fluisteren: ‘Het noorderlicht is aan het verschijnen’. Dat hoef je mij natuurlijk geen twee keer te vertellen, dus zo snel als ik kan, kleed ik me om. Binnen 30 seconden sta ik buiten en ga ik op zoek naar de rest. Als we daar met een paar staan in het gras bij de hut, in het pikkedonker en in de vrieskou, begint het noorderlicht inderdaad te verschijnen. Het is als een witte waas, die hier en daar wat groen kleurt. Het is nog vroeg in het jaar voor noorderlicht, want het is eigenlijk nog net iets te licht, maar bijzonder is het wel. De witte waas danst aan de hemel, maar we hebben onze camera’s nodig om de kleuren te zien. Desondanks is het een bijzonder moment, juíst omdat we het niet meer verwacht hadden het te zien. We genieten van het moment en als ik na een uur of anderhalf door en door koud ben, houd ik het voor gezien en duik ik mijn slaapzak weer in. Rond een uur of vier val ik dan eindelijk in slaap, met het idee dat er over drie uur een heerlijk warme douche op mij wacht. 

Dag 5 - Dagwandeling naar de top van de Valahnúkur

Vandaag staat er een dagwandeling op de planning. Vanaf de hut in Þórsmörk wandelen we naar een uitzichtpunt op de top van de Valahnúkur. Om daar te komen moeten we flink klimmen, want het gaat steil omhoog. Op sommige stukken is het over rotspartijen naar boven klauteren, terwijl je op andere stukken over richeltjes van losliggend puin en zand loopt. Normaal gesproken zou ik dat met mijn gezonde dosis hoogtevrees toch best eng vinden, maar nu vind ik het vooral vet. Eenmaal boven bij het uitzichtpunt druipt het zweet van me af, want zo in het zonnetje en met een paar flinke klimmen achter de rug kan het hier in IJsland toch ook behoorlijk warm aanvoelen. Al laat het prachtige uitzicht over de omgeving je dit allemaal vergeten. Na het uitzicht in ons opgenomen te hebben, lopen we over smalle paadjes en richeltjes aan de schaduwkant van de berg weer terug.

's Middags laten we het buitenaardse binnenland achter ons en stappen we in de bus die ons naar Reykjavík brengt. Terwijl ik dromerig uit het raam naar buiten kijk en het IJslandse landschap aan mij voorbij schiet, geniet ik na van dit enorme avontuur. Kun je na het lezen van deze blog niet wachten om volgend jaar je wandelschoenen en rugzak uit de kast te halen om ook de Laugavegur te wandelen? Neem dan gerust contact met ons op!