Over pinguïns, ijsbergen en metershoge golven

De eerste nacht in het Beagle kanaal bleef het nog rustig. Wel zagen we de bemanning allemaal touwen door het schip spannen waaraan je je vast kon houden. Waarom dat was? Langzaam begon het me duidelijk te worden. De golven werden steeds hoger (zo’n 10 meter), het schip schommelde zo erg dat we uit het raam óf alleen zee óf alleen maar lucht zagen. Bij het ontbijt was de eetzaal nog vol. Bij de lunch was deze nog maar halfvol en bij het diner zat er nog maar zo’n 30% van de passagiers aan tafel (waarschijnlijk geen of niet de juiste medicijnen tegen zeeziekte ingenomen?) Wij hadden gelukkig nergens last van. Gedurende de eerste twee dagen van de reis bestond ons leven aan boord uit heerlijke maaltijden, lekker luieren, het bijwonen van heel interessante lezingen en gewoon het ontmoeten van nieuwe mensen. Er waren meer dan 20 verschillende nationaliteiten aan boord, mensen uit alle hoeken van de wereld met allemaal dezelfde passie: een bezoek aan Antarctica. Dat alleen al gaf een heel bijzonder gevoel.

Op het moment dat er land in zicht was, stonden we allemaal vol verwachting buiten voor op de boeg van het schip. Het was fantastisch, wát een uitzicht. We zagen hier en daar al een ijsschots, soms met een groepje pinguïns erop. Het schip kwam dichterbij de kust en we hoorden de ankers uitrollen! Niet lang daarna zaten we in de zodiaks op weg naar land. We stapten uit in het water, midden tussen de pinguïns! Sommigen waren zo nieuwsgierig dat ze dichterbij kwamen. Anderen vonden zo’n groepje mensen totaal niet interessant en gunden ons geen blik waardig.

We wandelden over een heuvel en kwamen in een gebied waar van alles te zien was. Ezelspinguïns, kinband pinguïns, logge zwarte zeeleeuwen, luie zeehonden en zelfs een zeeluipaard, de meest gevaarlijke van dit stel. Wij wandelden hier gewoon tussen, konden overal foto’s maken zonder dat de dieren zich bedreigd voelden. Wat een wereld, gewoon bizar. Ook zagen we oude botten van walvissen, soms een compleet skelet. Af en toe zagen we pinguïns een nestje bouwen van steentjes. Terwijl de ene pinguïn druk was met steentjes zoeken en deze in het nest legde, pikte de andere dezelfde steentjes weer weg, onverstoorbaar en zich niet bewust van hoe komisch dit tafereel was.

Je mag niets meenemen van wat je aantreft op Antarctica. Geen steen, geen botje of veer, geen fossiel of schelp, helemaal niets. Alles wat op Antarctica ligt, blijft op Antarctica. Misschien kent u het verhaal van Ernest Shackleton ook? In 1909 komen ze, aan het eind van hun latijn maar levend terug bij hun hut op Antarctica na een poging de Zuidpool te bereiken. De hut moeten ze in allerijl weer verlaten om niet in een lange donkere en vooral koude winter ingevroren te raken. Alle voorraden laten ze achter, inclusief drie kisten met whisky. Geen Britse ontdekkingsreiziger ging zonder een vertrouwde voorraad Schotse whisky op pad!

Als honderd jaar later de hut wordt gerenoveerd worden de inmiddels lang vergeten kisten vastgevroren onder de vloer teruggevonden. Een spannende ontdekking, want wie weet hoe honderd jaar oude whisky smaakt? Slechts twee mensen mogen een glaasje proeven. Zij komen tot de conclusie dat Shackleton goede smaak had. De kisten en de flessen liggen inmiddels terug op hun oorspronkelijke plaats, onder de hut. Want daar horen ze nu thuis.

De reis verloopt verder als volgt. Iedere ochtend worden we wakker gemaakt door een allervriendelijkste intercom-stem die zegt dat het ontbijt klaarstaat. Na het ontbijt snel aankleden voor de landing en dan óf met de kajak op pad (wij hadden de kajak optie bijgeboekt) óf per zodiac aan land. Iedere landing was weer anders en steeds zagen we ontelbare dieren. Bij de landing op het vasteland van Antarctica liepen we omhoog, de met sneeuw bedekte berg op. Eenmaal boven aangekomen hadden we uitzicht op enorme gletsjers waar grote brokken ijs van afbraken. Hoe indrukwekkend…. Je hoort daar niets anders dan de zachte wind en harde knallen van afbrokkelend ijs. Je ziet iedereen genieten van de stilte, van de omgeving en gewoon van het feit dat ze op Antarctica zijn!

Na de ochtendlandingen gaan we weer aan boord van het schip voor de lunch. Zodra alle afwezigheidsbordjes weer van rood op groen staan (eerder vertrekt het schip niet!) varen we tijdens de lunch al verder naar een volgende interessante plek.  Op sommige dagen is het weer zó prachtig tijdens de vaart dat we buiten zitten in de zon. We zien wel 30 paartjes bultruggen voorbij zwemmen. Met alles wat je ziet op of bij Antarctica moet je in superlatieven denken: ontelbare pinguïns, overal waar je kijkt immense gletsjers waar nog nooit iemand een voet op heeft gezet, heel veel walvissen, bizar mooie luchten, schitterende zonsopkomst vroeg in de ochtend en enorme ijsbergen die ons schip passeren.

Eén ochtend zal ik nooit vergeten. We maakten een schitterende kajaktocht tussen de ijsschotsen, langs pinguïns en zeehonden en waren zelfs getuige van een zeeluipaard die een pinguïn verslond. We zagen gespartel in het water en stukken vel die door de lucht vlogen. Omdat we weer verder moesten stapten we over in de zodiak op weg naar het schip. Ineens waren daar die twee bultruggen die rond onze zodiak zwommen. Ze bleven wel een half uur lang om ons heen zwemmen, ze bliezen en bromden en waren gewoon met ons aan het spelen. Heel nieuwsgiering kwamen ze dichterbij, ze doken onder onze zodiak door en kwamen plots weer boven… het was een  indrukwekkend spektakel.

Zo bleven we vijf dagen bij Antarctica en maakten diverse kajaktochten en landingen op het land bij onderzoeksstations of op bijzondere plekken. De ene landing was nog indrukwekkender dan de andere. ‘s Avonds na het diner was er de gelegenheid elkaars foto’s te bekijken onder leiding van een fotograaf. Er werden veel foto’s uitgewisseld en we genoten van alle verhalen van onze medereizigers. Na deze dagen bij Antarctica moesten we weer dezelfde Drake Passage oversteken. De sfeer aan boord was goed en gezellig. Het was duidelijk merkbaar dat  we met zijn allen wat meegemaakt hadden, een unieke ervaring zo helemaal aan het einde van de wereld. Gelukkig hadden de meeste reizigers wat geleerd van de heenreis. De eetzaal zat in ieder geval vol deze laatste dagen!